غزل شماره ۲۱۷ حافظ در ایام پختگی شاعر سروده شده و در آن به تحول روحی خود بر اثر عشق اشاره کرده است. او با مخاطب قرار دادن مسلمانان خود را در زمان حال بی‌دل معرفی می‌کند و می‌گوید من زمانی صاحب دل بودم که برای حل مشکلاتم به او مراجعه می‌کردم و هرگاه به گرداب غم گرفتار می‌شدم، او مرا با تدبیر خود به ساحل آسایش می‌رساند.
غزل شماره 216 حافظ: آن یار کز او خانه ما جای پری بودمحمدحسین
بازدید : 223
/ زمان : 16:18:
