اس ام اس , جوک , عکس طنز

غزل شماره ۲۱۶ حافظ یکی از غزل‌هایی است که شاعر درباره فراق (نه مرگ) شاه شیخ ابو اسحاق سروده و از دوری او ناله می‌کند. یاری که همچون فرشتگان پاک و معصوم بوده و با حضور او خانه حافظ همچون بهشت برین بوده است. دل می‌خواسته که به بوی یار تمام شهر را پر کند اما اکنون افسوس می‌خورد که نمی‌دانسته یارش از این دیار قصد سفر دارد.