طبق انچه از ائمه اطهار علیهم السلام در وصف چگونگی محبت امام زمان علیه السلام به ما رسیده ...
خیلی بیشتر از چیزیه که انسان های بی محبت سرد ناسپاس خودخواه ناباور سال 2018 زمین درک کنند...
اما فهم کم من ثابت کرده اگر چنانچه قرار باشه شب طی اتفاقی دستمونو در حد خراش ببریم همون صبحش امام برامون دعا کرده ... و قطعا حادثه بدتری در راه بوده ... بلایی که با دعای امام دفع شده...
فهم کم من ثابت کرده وقتی حتی دلمون یک لباس یک خوردنی یک ملک یک زیورالات ... بخواد اما نداشته باشیم و با حسرت نگاهش کنیم امام ما اون لحظه دلش گرفته...
فهم کم من ثابت کرده هروقت از شدت تنهایی و درماندگی به زانو درامدم و در تنهاییم اشکی ریختم اندوهگین تر از من امامم نشسته و سر بر دیوار تنهایی گذاشته و گریسته...
و خیلی موارد دیگه که به شمارش نمیاد...
اما ما ...
مثلا سه روز قبل روز ورود اسرای کربلا به شام بود برای امام زمان که زمان مدام ورق میخوره ساعات طوفانی بود... روز سختی بود.. چند نفر به یادش بودند؟برای تنهایی و دردها و اندوهش اشکی ریختن؟و یا برای ارامش قلبش صدقه ای دادند؟...
ما خیلی بدهکار امام زمانیم... بدهکار دعاهاش محبت هاش و ناسپاسی های خودمون...
کاش کمی فکر کنیم... فکر کردن چیزی هست که از ما گرفته شده... خودمون هم گویا به این خالی بودن و فکر نکردن عادت کردیم..
کاش یاد بگیریم فکر کردن رو ... به چیزای مهم و حیاتی فکر کردن رو...
به هر چیزی که قلب محزون امام ما رو رنجیده خاطر کنه و هر چیزی باعث شادی و رضایتش بشه...