این روزها به شکل فجیعی غمگین و ناامیدم، ناامیدتر از هر وقت دیگری در زندگیم.سردرگمی حس غالب این روزهایم هست انگار در یک دور باطل گیر کرده باشی و هی دور خودت بچرخی و بچرخی و آخر سر از پا در بیایی. الان در سکوت دانشکده سال گذشته همین موقع ها دارد مثل یک فیلم با دور تند از جلوی چشمانم می گذرد...نامجو ممتد در مغزم می خواند افسوس چه بی فایده فرسوده شدیم...چند وقت پیش لیوانم شکست خم شده بودم تکه های شکسته ی لیوانم را جمع کنم، با خودم فکر میکردم این تکه ها را هر طور هنرمندانه کنار هم بچسبانم شبیه قبل تر هایش نمی شود ما آدم ها هم همینیم قبل و بعد از شکستنمان با هم فرق دارد.از ملال این روزها همین بس که حس بروکس هاتلن توی فیلم رستگاری در شاووشنگ را دارم که بعد از سال ها از زندان خلاص می شود و پا به دنیای بیرون می گذارد، در خانه ای منزل می کند و در فروشگاهی مشغول به کار می شود اما دنیای بیرون از زندان برایش غریبه است و هیچ چیز او را از پوچی اطرافش رها نمیکند و عاقبت خود را در اتاقش به دار می آویزد... بروکس هاتلن غمگین ترین شخصیتی بود که با او گریستم...
پ.ن: بگذر تابستان
حال من با تو خوب نمی شود
پاییز حال مرا خوب می فهمد...
مریم آقازاده
آخرین روز تابستان نود و هفت