سجده گری ایزد بی عشق نتوان زد
هوای تاز ه ای را باید استشمام کر د
هو ائی که در آن تو ان نفس کشید ن را
نه ز بهر زیستن
بلکه به عز م لذت بر دن
باید فر و بر د چو ن قد م ز دن
در یک صبح پاییزی
در میان جنگلی که فقط تو و همه کائینات حضو ر دار ند
در لابه لای پیچ راههای جنگل
می خر امی و می اندیشی
که غصه ز بهر چیست ؟
می پر سی
غصه ز کدامین ماوا می آید ؟
سخت است
و لی بسیار او قات این ما هستیم
که به دنبال غصه و در د و تنهائی پر می کشیم
و ز شادمانی و لذت و عشق
در هراسان و رو به فرار هستیم
شاید چو ن همان
حس زیای صبحگه پاییزی جنگل را از یاد بر ده ایم
خو استه ایم
ز تنهائی سوی عشق رویم
که ز تنهائی نتو ان سو ی عشق رفت
که عشق را باید بهر عشق رفت
حتی گر در این میان معشوقی
نباش اما گو یند
عاشقی بی معشوق مگر ممکن است ؟
گو یم شایدنه
اما معشوق گاه خو د نمی خو اهد
که باشد که اگر چنین است
بر عاشق واجب است
که او را کمک نماید
که نباشد
معشوقی که نیستن را خو اهد
نبو دن را طلب دارد
نمی خو اهد که در آغوش گیر د
چه باک نمی خو اهد
و
عاشق باید بهر عشق پذیر د
که معشوق نباشد
معشوق به دنبال تنهائی خو یشتن است
و
عاشق به دنبال همه عالم
جز خو یشتن خو یش
رو د و می داند
که در تمامی این رفتن ها
باید
بی پر ده
بی ادعا
و بی تمنا
عشق ورزد
حتی اگر معشو ق نباشد
که بی معشو قی معنایش بی عشقی نیست
گو یند عشق جاده دو طرفه باید باشد
اما نه عشق دادنی است
که همین دادن عشق است
که گر فتنیش می کند
بر سر سجده نماز گوید
و
خدا خدا فر یاد ز ند
ولی گر بی عشق دهد
تنها دکانی بر ای فر یب مر دما ن ساخته است
در سر سجده باید با
عشق فر یاد
خدا خدا ز ند
بی تمنا
و بی بهانه
آن دگری رو ز ه ای گیر د
نه رو ز های شکمی که رو ز ه ای
ز افطار بی حد و حصر عاشقانه آری
گر رو ز ه گیر د باید اندیشد
من عشق داده ام
که حال با عشق سمت خدا می روم ؟
من عشق طلب کر ده ام که عشق ز خدا خو اهم ؟
من عشق را به دندان گر فته ام
که در افطار عشق می سو ز م ؟
من عاشق بو ده ام که در مهمانی
با ایز د خو اهان سفر ه طعام عاشقانه هستم ؟
که اگر چنین باشد
دیگر شکایتی نیست
بد خلقی نیست
بی حو صلگی نیست
ریا نیست
رو ز ه ای بهر فر یب خلق نیست
ادعائی نیست
دو ر و ئی نیست
و
هر چه هست
عشق است
و
عشق بی ادعا
نوشته ای از دنیای ارزوهای ...... ابی